اهمیت وحدت عمل در جنبش سندیکایی زحمتکشان

مبارزه کارگران و زحمتکشان میهن ما برای دستیابی به حقوق خود، طی‌ سالیان اخیر فراز و فرودهای متعددی را تجربه کرده است. این مبارزه که بخشی از خواسته‌های  آن عبارتند از: حق برپایی سندیکا و احیای‌‌ حقوق سندیکایی، افزایش دستمزدها مطابق نرخ واقعی‌ تورم، امضا۶ پیمان‌های دست‌جمعی‌، جلوگیری از خصوصی‌سازی و اخراج‌ها، لغو قراردادهای موقت و آزادی کارگران و سندیکالیست‌های دربند، کماکان ادامه دارد. نکته پر اهمیت که نشان‌ای  از رشد آگاهی‌ طبقاتی زحمتکشان قلمداد میشود، تاکید بر برسمیت شناخته شدن حقوق سندیکایی کارگران و حق احیا و ایجاد سندیکاهای مستقل است. اکنون تشکل‌ها و سندیکاهای مستقل به عنوان بخشی جدایی ناپذیر با تمام کاستی‌ها و مشکلات به حضور خود ادامه میدهند و نقش و جایگاه آنها در مجموع جنبش سندیکایی موجود زحمتکشان ایران انکار ناپذیر است.

 در اوضاع فعلی‌ و با توجه به آغاز فعالیت دولت حسن روحانی و وزیر کار جدید این دولت که سخن از " طرح‌های نو" میگوید و باید در انتظار اعمال سیاست معینی در قبال جنبش سندیکایی زحمتکشان بود، اهمیت تقویت نقش سندیکا‌های مستقل بیش از پیش برجسته شده و لزوم همکاری، همیاری و اتحاد عمل در درون جنبش سندیکایی موجود زحمتکشان کشور احساس میگردد . کارگران در برابر سیاست‌های اقتصادی - اجتماعی دیکته شده از سوی صندوق بین المللی پول و بانک جهانی‌ به یک مبارزه و مقاومت مشترک در چارچوب سندیکا‌های واقعی‌ و رزمجو نیازمند هستند. اگر به تحول‌های سیاسی و رخداد‌های کارگری چند ماه اخیر با دقت نظری بیفکنیم، در می‌یابیم که خواسته احیای‌‌ حقوق سندیکایی و حضور و مشارکت نمایندگان واقعی‌ کارگران در مسایل و امور مربوط به خودشان تا چه اندازه جدی طرح و پیگیری میشود. به عنوان نمونه از آنجا که طرح‌های اصلاح قانون کار و اصلاح قانون تامین اجتماعی در چارچوب برنامه آزاد سازی اقتصادی مطابق نسخه بانک جهانی‌ در دستور کار دولت قرار دارد و این اصلاحیه‌ها منافع و حقوق کارگران را نابود و پایمال می‌سازند، خواسته مشارکت نمایندگان انتخابی (نه‌‌ انتصابی ) کارگری در هیات‌های مدیره و اجرائی سازمان تامین اجتماعی بدل به یک مطالبه سراسری کارگران شده است. بنابراین برای اینکه چنین خواسته‌های به حق و منطبق با منشور جهانی حقوق سندیکایی مصوبه فدراسیون جهانی سندیکا‌های کارگری از قوه به فعل درآید، به سندیکاها، به سازمانهای سندیکایی واقعی‌ و مستقل و نیز وحدت عمل گسترده در جنبش سندیکایی زحمتکشان نیاز مبرم داریم.

مصوبه اخیر شورای عالی‌ کار در مورد حقوق جانبی مانند حق مسکن، خوار بار و حق عائله‌مندی و محروم شدن کارگران صنوف از این مصوبه بار دیگر اهمیت وجود سندیکا‌های مسقل که بر پایه صحیح طبقاتی شکل گرفته باشند را نشان داد. تجربه سالیان اخیر نیز موید این واقعیت است. جنبش سندیکایی وسیع‌ترین و توده‌ ای‌ترین بخش جنبش کارگری است که به طور عمده شامل مبارزات اقتصادی و رفاهی و صنفی کارگران میگردد. گرچه به هیچ روی از ضرورت مبارزات سیاسی - طبقاتی و جانبداری طبقاتی آنان نمی‌کاهد. جنبش سندیکایی از لحاظ ارتباط و تماس با توده‌‌های عظیم زحمتکشان شهری و روستایی، وسیع‌ترین سازمان متشکل کارگران و زحمتکشان به شمار می‌رود. این جنبش تمامی کارگران را صرف نظر از تفاوت‌های عقیدتی‌، مذهبی‌ و مسلکی در بر می‌گیرد. همه کارگران یدی و فکری زیر پوشش سندیکا‌ها و اتحادیه‌ها متشکل می‌شوند و از حقوق اجتماعی، سیاسی و اقتصادی خود به دفاع میپردازند. تشکل جنبش سندیکایی بر وسیع‌ترین تودهای زحمتکش تکیه دارد و عام‌ترین مسائل دفاع از حقوق کارگران را مطرح میسازد. دقیقأ به علت همین ویژگی‌های تشکل سندیکایی  است که این تشکل از امکانات وسیع برای تجمع همه زحمتکشان بر خوردار است. به این ترتیب برخلاف سیاست تفرقه جویانه ارتجاع و محافل گوناگون هیأت حاکمه جمهوری اسلامی که کارگران را بر حسب عقیده، مذهب و مرام تقسیم کرده و با ایجاد انجمن‌های اسلامی و کانون شورا‌های اسلامی کار و نظایر آن به خشن‌ترین شکل ممکن حقوق سندیکایی کارگران ایران را پایمال کرده و میکنند، جنبش سندیکایی در بر گیرنده تمامی کارگران است که بر اساس منافع طبقاتی نها صنفی همراه و همسنگر هستند. با آنچه مورد اشاره قرار گرفت و با در نظر داشتن مفهوم و ماهیت جنبش سندیکایی، اتحاد  و وحدت عمل برای دفاع از منافع و حقوق کارگران و زحمتکشان در این مرحله و مقطع زمانی حساس که کشور ما در آن قرار دارد، ضرورتی کتمان ناپذیر تلقی‌ میشود.

اختلافات  موجود میا‌ن گروه‌های زحمتکشان هرگز مانعی غلبه ناپذیر در راه تامین وحدت عمل جنبش سندیکایی موجود زحمتکشان نیست و نمیتواند باشد. مبارزه برای هدف‌های مشترک نیازمند اتحاد و وحدت عمل در گسترده‌ترین شکل است. در مسئله تامین وحدت صفوف جنبش سندیکایی به کار پیگیرانه و تاکید بر انگیزهای طبقاتی اهمیت جدی دارد. تجربیاتی نظیر اعلامیه‌ها و بیانیه‌های سندیکا‌های کارگران فلز کار مکانیک، هیات بازگشا ‌یی سندیکای کارگران نقاش و سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه به مناسبت اول ماه مه‌ و طرح صحیح خواسته‌های طبقه کارگر در این بیانیه‌ها  و نیز نامه مشترک این سندیکا‌ها در اعتراض به سازمان جهانی‌ کار و هیات جمهوری اسلامی در این نهاد، نمونه‌های از توانائی و امکانات موجود و قابل اتکا برای تامین وحدت عمل در صفوف جنبش سندیکایی زحمتکشان است. باید با کار صبورانه و منظم برپایه احیای‌‌ حقوق سندیکایی این تجربیات موفّق را تداوم بخشید و از منافع کارگران بصورت متحد به دفاع پرداخت!