با شما هستم، آهای کارگران بچه ها، زن‌ها، مردان، پسران
کارخانه چی و صاحب کارم هم نشین با خود استاندارم
هست داماد من آقای وزیر خانمم دختر آقای امیر
خواهرم هست زن سرلشگر دخترش هست عروس جعفر
پدر اندر پدر هستیم ارباب جر بزه دار و مبادی آداب
همه پاکیزه همه جنتلمن من چه جورم؟ همه‌شان عیناً من
ما در این خاک نفوذی داریم اسم و رسم و پک و پوزی داریم
وکلا اغلب با من بازند همه با سازم هم آوازند
در ادارات و وزارت خانه لااقل هست ز ما یک دانه
من به هر جا تلفن یا پیغام بنمایم، بنمایند اقدام
اگر اخراج نمایم همه را نکند هیچ کسم چون و چرا
می توانم بدهم حبس کنند بدهم چوب زیادی بزنند
می کنم من به شما امر اکید همگی گوش به حرفم بدهید
من شنیدم که شما‌ها کم و بیش پا نهادید برون از حد خویش
من شنیدم که شما بعضی تان ماجرا جوّ شده‌اید و شیطان
من شنیدم وکلأی دارید دفتر و دستک و جای دارید
من شنیدم که شما جمع شدید اتحادیه فراهم کردید
هر شب آنجا جلساتی بر پاست حوزه و بند و بساطی بر پاست
کرده اید این کلمه ورد زبان (زنده بادا به جهان کارگران)
می نشینید هی این ور و آن ور می‌‌گذارید برایم منبر
زمزمه کرده و گوئید ارباب خانه کارگران کرده خراب
صحبت از مزد کم و کار زیاد صحبت از جمعه و جشن اعیاد
صحبت از بیمه پیری کوری صحبت از ناقصی و رنجوری
خوش به احوال شما حال شما پس بگویید همه مال شما
این آلم شنگه و بازی‌ها چیست چه خبر هست مگر بلشویکی ست
که نموده است شما را وادار گفتن این کلمه (استثمار)؟
به شما یاد که داد این کلمه که شده ورد زبان‌های همه
خفته‌ها را که نموده بیدار ها ها ها، استثمار، استعمار
چه بساطی شده واقع ماتم آدم آدم، عمله هم آدم؟
مهره و پیچ که دارم در دست دور اندازمش هر وقت شکست
کارگر، نزد من همچون پیچی ناقص و عاجز گشتی هیچی
باز هم پیچ مهم تر ز تو است خرجکی دارد اگر مهره شکست
تو اگر ناقص گشتی رفتی دگری جای تو آرم مفتی
هست این دولت و مجلس با ما ندهد گوش به اظهار شما
حال ای کارگر این بود ارباب فکر او خواندی خود را دریاب
محمد علی افراشته، شاعر توده‌های محروم
