گزارش دریافتی
اعتراضات کارگرانِ «صنایع غذایی سریع» در امریکا
در "سرزمین امکانات"، امریکا، قدرت خرید حداقل دستمزد کارگران از سال 1968 تاکنون کاهشی 20 درصدی داشته است؛ در صورتیکه در همان مدت زمان 45 سال درآمد مدیران شرکت‌های چند ملیتی افزایشِ 700 برابری داشته اشت.
درآمد اکثرِ کارگران رستوران‌هایی مثل مک‌دونالد، برگرکینگ.... در امریکا، یعنی کسانیکه کارهای بسیار سختی را به‌عهده دارند، براساس حداقل دستمزد کشور، یعنی 7.25 دلار در ساعت است (درآمد سالیانه تقریباً 14000 دلار)؛ در صورتیکه برای اجاره کردن یک آپارتمان دو‌اطاق‌خوابه در شهری مثل «سن‌حوزه»ی کالیفرنیا، نیاز به درآمد سالیانه‌ای بالاتر از 100000 دلار است. سخنگویان کمپانی‌های غذایی مثل مک‌دونالد و برگرکینگ ادعا می‌کنند که اکثر کسانیکه حداقل دستمزد را دریافت می‌کنند نوجوانانی هستند که پول دریافتی را به‌عنوان «پول توجیبی» استفاده می‌کنند؛ در صورتیکه گزارش‌های زیادی نشان می‌دهند که بخش اعظم کارکنان این رستوران‌ها سنی بین 24 تا 54 سال دارند، و 70 درصد آن‌ها دستمزدی بین 7.25 تا 10.09 دلار در ساعت دریافت می‌کنند.
کارگران رستوران‌هایی مثل مک‌دونالد سالیانه مبلغ 243 میلیارد دلار در اشکال مختلف «رفاه اجتماعی»، مثل پرداختی به‌عنوان کمک‌های غذایی (فود استمپ) و کمک‌های درمانی (مدیکر)، به دولت امریکا، یعنی شهروندان معمولی که مالیات پرداخت می‌کنند، هزینه دارند. به عبارتی دیگر، در زمانی که سودهای شرکت‌های چند ملیتی در بالاترین سطح خود هستند، مردم عادی امریکا کمک هزینه‌ای برابر با 243 میلیارد دلار نیز به این شرکت‌های غذایی چند ملیتی پرداخت می‌کنند. در مقطع انتخابات نیز، برای ایجاد شکاف در صفوف زحمتکشان امریکا، نمایندگانِ این کلان سرمایه‌داران مردم زحمتکشی را که از کمک‌های سیستم اجتماعی استفاده می‌کنند به‌عنوان مردمی «تنبل» معرفی می‌کنند.
موج اعتراضات کارگرانِ اینچنین رستوران‌ها در آبان ماه سال 1391 در بیشتر از 20 رستوران در شهر نیویورک آغاز گردید. از آن زمان اینگونه اعتراضات به‌تدریج به شهرهای شمال شرقی امریکا، مرکز و جنوب امریکا، و اخیراً به غرب امریکا گسترش یافته است. روز هفتم شهریور 1392، کارگران اینگونه رستوران‌ها در بالغ بر 50 شهر امریکا تظاهرات برپا کردند؛ و روز 14 آذر 1392، در یک حرکت سرتاسری کارگران این رستوران‌ها تظاهراتی در بیش از 100 شهر امریکا سازمان دادند. در یکی از این تظاهرات در شهر «سن‌حوزه»، حدود 50 نماینده از تشکیلات کارگری و اجتماعی شرکت کردند و تظاهرات لحنی بس ضد کلان سرمایه‌داری داشت.
اخیراً مک‌دونالد "پیشنهادهای مششع"ی برای کاهش مشکلات مالی کارگران خود داد که جالب توجه هستند. باضافۀ تشویق کارگران خود به یافتن شغل دوم و استفاده نکردن از بخاری در فصل سرما، تعدادی از آن "پیشنهادها" از این قرار هستند: سالیانه حداقل به دو مرخصی تفریحی بروید (به‌نظر می‌رسد مرخصی تفریحی باعث کاهشِ خطرِ حملۀ قلبی می‌شود)؛ غذای خود را به قطعات کوچک‌تری تقسیم بکنید (صرفه جویی در پول غذا)؛ پنیر بخورید؛ برای کاهشِ فشار خون، با صدای بلند آواز بخوانید؛ و هدیه‌های کریسمس و سایر دارایی‌های خود را از طریق اینترنت بفروشید.
این جنبش که به‌عنوان جنبشِ "غذای سریع به‌پیش" و جنبشِ "مبارزه برای 15" نام گرفته است، حمایتِ تشکیلاتی و مالی تعدادی از اتحادیه‌های کارگری امریکا، به‌خصوص اتحادیۀ بین‌المللی کارکنان خدماتی امریکا را، که دو میلیون کارگر امریکائی را نمایندگی می‌کند، بدست آورده است. حامیان جنبشِ "افزایش دستمزد" دستاوردهای قابل توجهی نیز در نیویورک، نیوجرسی، کالیفرنیا، کنتیکات و رودآیلند داشته‌اند؛ و اخیراً شهرروندان ایالتِ واشینگتن رأی به افزایش دستمزد کارکنان فرودگاه به 15 دلار در ساعت را دادند. در ضمن در حال حاضر یک لایحۀ قانونی برای افزایش حداقل دستمزدِ کشور امریکا به بالاتر از 10 دلار در ساعت در سنای امریکا در حال بررسی است. مبارزۀ کارگران صنایع غذایی امریکا نشان می‌دهد که چارۀ کارگران سازمان‌دهی، اتحادِ عمل، همبستگی طبقاتی و تشکیلات است.
