در راه احیای حقوق سندیکایی

طبقه کارگر و زحمتکشان میهن ما طی سالیان اخیر در کار و زندگی خود با دشواری‌های فراوانی روبرو بوده‌اند. نابودی امنیت شغلی میلیون‌ها کارگر، رواج قراردادهای موقت، پدیده دستمزدهای معوقه و تعطیلی و رکود مراکز تولیدی از جمله مسایلی هستند که در سال‌های گذشته محور مخالفت و اعتراض‌های کارگری را موجب گردیده است.

از زمان روی کار آمدن دولت حسن روجانی تا به امروز، علی رغم وعده‌های انتخاباتی بویژه در خصوص "دستمزدها"، هیچ اقدام عملی به سود بهبود وضعیت کارگران و زحمتکشان و نیز رعایت حقوق سندیکایی آنان صورت نگرفته است. بعنوان نمونه می‌توان به مصوبۀ شورای عالی کار در خصوص تعیین میزان حداقل دستمزد امسال (۱۳۹۳) اشاره نمود. افزایش ۲۵ درصدی دستمزد به معنی تحمیل فقر به کارگران و نابودی امنیت شغلی آنان است.

در ماه‌های اخیر و هنگام تدارک جلسات شورای عالی کار برای تعیین حداقل دستمزد سال ۹۳، بحث پُر دامنه‌ای پیرامون ضرورت پافشاری بیشتر و تلاش برای وادار ساختن وزارت کار و دیگر نهادهای رسمی جمهوری اسلامی به رعایت و تضمین حقوق سندیکایی کارگران خصوصاً حق برپایی تشکل های صنفی ـ سندیکایی واقعی و حق اعتصاب جریان داشته و دارد. نکته بسیار مهم در این مباحث اتفاق نظر فعالین جنبش سندیکایی موجود کارگران بر شدت بخشیدن به مبارزه در راه احیای حقوق سندیکایی است؛ این امر حاکی از رشد و بلوغ سیاسی ـ صنفی مبارزان سندیکایی و فعالین کارگری در این مقطع زمانی مشخص است. با وجود تفاوت نظرها، دیدگاه‌ها و اختلاف سلیقه‌های موجود در جنبش سندیکایی که امری طبیعی است، اتفاق نظر راجع به شدت بخشیدن به مبارزه با استفاده از تمامی امکانات و روزنه‌های در دسترس، بی‌تردید یک دستاورد بسیار مثبت و دلگرم کننده تلقی می شود.

تجربه مبارزه در چند سال اخیر، بویژه جنبش اعتراضی دوسال گذشته ثابت می کند کارگران و زحمتکشان کشور بدون تشکل‌های صنفی مستقل یعنی سندیکاها که برپایه صحیح طبقاتی سازمان دهی شده باشند، قادر به تامیین خواست‌ها و دفاع از مطالبات و منافع خود نبوده و نیستند. در فاصله زمانی که جلسات شورای عالی کار جریان داشت و نمایندگان به اصطلاح "کارگری" که همگی از شوراهای اسلامی و کانون عالی شوراهای اسلامی کار هستند، به همراه نمایندگان دولت و کارفرمایان برای تعیین حداقل دستمزدها تصمیم‌گیری می‌کردند، وزارت کار در دفاع از منافع کارفرمایان به چند مانور حساب شده دست زد. در هفته‌های پایانی سال قبل اعلام شد، نمایندگان شوراهای اسلامی کار در خصوص دستمزد سال ۹۳ می‌کوشند ضمن هماهنگی با تشکل‌های مختلف کارگری، یک نظر یکسان را در دفاع از حقوق کارگران در شورای عالی کار مطرح نمایند. به طور مثال خبرگزاری مهر ۳ اسفندماه نوشته بود: "در آستانه تعیین حداقل دستمزد کارگران در شورای عالی کار برای سال ۹۳، احتمال تشکیل کمیته ویژه کارگران برای تبادل اطلاعات و نظرها قوت گرفته است. کارگران قصد دارند از این طریق، ضمن اطلاع از نظرات گروهای مختلف کارگری کشور، سناریوی یکسان و روشنی را برای طرح در چانه‌زنی‌های هفته‌های آینده تدوین و از آن دفاع کنند." نشست هماهنگ کنندگان طومار اعتراضی کارگران با معاونین وزیر کار پیش از اعلام میزان حداقل دستمزدها در سال ۹۳، یکی دیگر از مسایلی است که باید با هوشیاری به آن توجه کرد. همزمان دبیرکل مجمع عالی نمایندگان کارگران ایران که سال‌ها از سوی نهادهای امنیتی نماینده رسمی جمهوری اسلامی در دوایر بین‌المللی بوده تاکید کرد در خصوص دستمزدها در راستای "گفتمان کار شایسته و مزد منصفانه" پیش خواهیم رفت. به این ترتیب می توان جنبه‌های کمتر آشکار سیاست‌های معین در تقابل با مبارزه در راه احیای حقوق سندیکایی را دید و تشخیص داد. پرسش اینجاست چه اتفاقی افتاده است که ناگهان در آستانه جلسات شورای عالی کار، طرح "کمیته ویژه کارگران برای تبادل اطلاعات میان گروه‌ها و تشکل‌های مختلف کارگری" با گستردگی مطرح و تبلیغ می شود؟! پاسخ را باید در واقعیت‌های عینی موجود و بویژه حرکت آگاهانه و بی‌وقفه جنبش سندیکایی کارگران به سمت حضور موثرتر در رخ دادها و تقویت نقش سندیکاهای مستقل و اتفاق نظر آنها برای شدت بخشیدن به مبارزه در راه احیای حقوق سندیکایی جستجو کرد. در این رابطه می توان به شکایت قضایی تشکل‌های کارگری از مزد ۹۲ که اقدامی صحیح در دفاع از حقوق کارگران بود، اشاره نمود. همچنین اقدام‌های اعتراضی کارگران برای افزایش دستمزدها پیش از پایان جلسات شورای عالی کار، نمونه‌هایی از هوشیاری طبقۀ کارگر در این مرحله قلمداد می شود. در این زمینه می توان به امضاء طومار توسط هشتصد تن از کارگران پتروشیمی تبریز و نیز کارگران پتروشیمی ماهشهر اشاره داشت.

اینک مبارزه همه‌جانبه کارگران برای احیای حقوق سندیکایی خود وارد مرحله تازه ای شده است. پس از سالیان دراز سرکوب، پیگرد و تبلیغات دروغین و عوام فریبانه، میلیون‌ها کارگر ایرانی دریافته اند هیچ تشکل دیگری نمی تواند جانشین سازمان سندیکایی شود. وجود سازمان سندیکایی هم در موسسات تولیدی و خدماتی نیاز مبرم است و هم اینکه در مقیاس رشته‌های مختلف تولیدی ـ خدماتی سراسر کشور، کارگران برای تامین و تضمین منافع خود به سندیکا احتیاج دارند. تشکل سندیکایی تنها راه مطمئن و منطقی دفاع از حقوق کارگران و زحمتکشان است.

سندیکاهای مستقل می‌توانند بر پایه خصلت و ماهیت خود با بهره گیری از امکانات در دسترس و بنا به وظایفی که از نقطه نظر صنفی ـ سندیکایی بر دوش دارند، ضمن حفظ استقلال عمل و هویت طبقاتی خود در تمام سطوح به مبارزه در راه احیای حقوق سندیکایی کارگران ایران شدت بخشیده و از این طریق جایگاه و موقعیت جنبش سندیکایی کارگران را تقویت نمایند.

اصل کلیدی در این مبارزه استقلال عمل طبقاتی و اتحاد عمل میان همه صف‌های جنبش سندیکایی موجود است!

کارگر متحد همه چیز

کارگر متفرق هیچ چیز

نام های نا زدودنی

جنبش سندیکایی و چهره های آن

اتحاد کارگر بولتن کمیته روابط سندیکایی ایران کوشیده است با معرفی و شناساندن مبارزان جنبش سندیکایی زحمتکشان به نسل جوان کارگران کشور، به سهم خود گامی از این طریق برای رشد آگاهی طبقاتی و آشنایی فعالین جوان سندیکایی با سنت‌های انقلابی و اصیل به پیش بردارد. در ادامه معرفی نام‌های نا زدودنی جنبش سندیکایی کارگران ایران، اینک به معرفی یکی از پیش کسوتان ارجمند این جنبش، مبارز قهرمان جنبش کارگری، علی شناسایی می‌پردازیم.

علی شناسایی؛ از پیش کسوتان جنبش کارگری ایران

علی شناسایی نه تنها از مبارزان پیش کسوت جنبش کارگری میهن ما به شمار می آید، بلکه از چهره‌های شاخص و نیز قهرمانان آگاه، فداکار و فروتن طبقه کارگر ایران قلمداد می شود. او متعلق به نسل پُر افتخار سندیکالیست ها و مبارزان جنبش کارگری است که در صف‌های شورای متحده مرکزی کارگران و زحمتکشان ایران در دهه‌های بیست و سی خورشیدی پرورش یافت، بالید و به یک رزمنده آگاه طبقه کارگر در تمامی عرصه‌های جنبش کارگری فرارویید. به حق می‌توان او را از چهره‌های درخشان جنبش که سرانجام نیز جان خود را در زندان‌های جمهوری اسلامی بر سر ایمان و آرمان نهاد، نام برد. علی شناسایی در سال ۱۲۹۲ بدنیا آمد و وقتی خیلی جوان بود به عنوان کارگر در کارخانه‌های دخانیات کار می کرد. او از زمره کسانی بود که در تشکل صنفی ـ سندیکایی این مجتمع بزرگ صنعتی زمان خود، نقش درجه اوّل ایفا کرد. وی به همراه کارگرانی چون تقی باقری از نخستین فعالین سندیکایی کارگران دخانیات بود. در پرتو فعالیت‌های خستگی نا پذیر او و یارانش سندیکای دخانیات در تامین و تضمین حقوق کارگران پیروزی‌های بزرگ به دست آورد. بعلاوه سندیکای کارگران دخانیات همچون دیگر سندیکاهای کارگری اصیل و رزمنده نقش بی بدیل در جنبش ملی کردن صنعت نفت و مقابله با دیکتاتوری و استعمار ایفا کردند. علی شناسایی با تجربیات پُر ارزش که در عرصه مبارزه کسب کرده بود، بعنوان یکی از فعالین مجرب سندیکایی (عضو شورای متحده مرکزی) نه تنها در سازماندهی سندیکایی کارگران دخانیات پیگیرانه کوشش می کرد، بلکه برای مدتی پس از کودتای ننگین انگلیسی ـ آمریکایی ۲۸ مرداد، در شرایط بسیار دشوار به سازماندهی سندیکاهای کارگری آذربایجان مشغول بود. علی شناسایی در سازماندهی بسیاری از اعتصابات موفق انتهای دهه ۲۰ و ابتدای دهه سی خورشیدی نقش ماندگار و پُر اهمیتی داشت. از این رو مورد پیگرد و تعقیب رژیم منفور سلطنتی بود. وی به همراه گروهی از فعالین و رهبران جنبش سندیکایی زحمتکشان ایران در اسفند ماه سال ۱۳۳۱ خورشیدی به نمایندگی از سوی سندیکاهای کارگری کشور به منظور شرکت در همایش فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری و جشنواره‌های مرتبط با آن به خارج کشور رفت، اما هنگام بازگشت با تنی چند از همرزمان و یاران خود در بیروت پایتخت لبنان دستگیر و به ایران تحویل داده شد. او در دادگاه نظامی رژیم کودتایی شاه به ۵ سال زندان محکوم شد که ۲ سال از این دوران را در زندان تبریز سپری کرد. او در زندان چهره‌ای مقاوم از خود نشان داد و به همین علت ‍۱ سال بر دوران محکومیت او افزوده و به زندان برازجان که تبعید گاه زندانیان سیاسی بود، فرستاده گردید.

پس از رهایی از زندان به اشکال مختلف به مبارزه خود ادامه داد و فعالیت سندیکایی را پی‌گرفت و دنبال کرد. خانه او پناهگاه چهره‌های درخشان جنبش کارگری بود. از جمله زنده یاد علی امید تا پایان عمر در خانه او و تحت مراقبت او و همسر مبارزش (مینا شناسایی) قرار داشت.

کانون گرم و پر محبت خانه این دو مبارز فداکار علی و مینا شناسایی میعادگاه گروهی از آگاه‌ترین، شریف‌ترین و استوارترین فعالین جنبش کارگری میهن ما طی آن سال‌ها محسوب می شد.

با پیروزی انقلاب که شناسایی و شناسایی‌ها و طبقه آنها، طبقه کارگر ایران در آن نقش و سهم بسزایی داشت، دور نوینی از مبارزه علی شناسایی این مبارز فداکار آغاز شد. تمام نیرو، امکانات و زندگی او و خانواده‌اش در خدمت جنبش کارگری قرار گرفت. او به نسل جوان تجربیات مبارزه از جمله تجربه پُر ارزش فعالیت سندیکایی را انتقال می داد. علاوه بر این، این کارگر قهرمان و آگاه در کنار فعالیت‌های سیاسی و سندیکایی، کودکان رنجدیده میهن را فراموش نکرده و با صرف زمان به ترجمه کتاب برای کودکان می پرداخت. چند ترجمه با ارزش برای کودکان از او به یادگار باقی مانده است. او چهره‌ای بسیار مردمی داشت و سخت فروتن و بی‌ادعا بود. سرانجام در ۱۷ بهمن ۱۳۶۱ توسط جمهوری اسلامی به دلیل اعتقاد به منافع کارگران و مبارزه در راه سعادت مردم ایران دستگیر شد. پس از ماه‌ها شکنجه‌های ضد انسانی در آبان ماه سال ۱۳۶۳ بر اثر شکنجه‌های وارده در زندان به شهادت رسید.

ارتجاع کارگر ستیز با کشتن مبارزان دلیر و پیش کسوت چون علی شناسایی انتقام خود را از جنبش کارگری و سندیکایی ایران گرفت. اما نام، یاد و راه علی شناسایی و قهرمانانی چون او از خاطره و حافظه تاریخی زحمتکشان و سندیکالیست‌های میهن ما زدوده نخواهد شد! 

مبارزه مشترک و همبستگی جهانی کارگران

مصاحبه با رفیق جورج پانتیاکوس، دبیرِ روابط بین‌المللی جبهۀ رزمنده سندیکایی یونان (پامه)

1. برنامۀ جبهۀ رزمنده سندیکایی یونان برای سال‌های آینده چیست؟

تحتِ دیدگاهِ جبهۀ رزمنده سندیکایی یونان (پامه)، هدفِ مبارزۀ ما خارج شدن از این بحران اقتصادی به‌نحوی‌ست که حقوقِ خلق‌ها و کارگران را در نبردِ علیه سیاست‌های سرمایه‌داری تقویت کند. هدفِ ما دارای دو وجهه است: ۱. نخستین هدفِ جبهۀ رزمنده سندیکایی یونان نوسازی جنبش سندیکایی با جهتی طبقاتی و رزمنده است ۲.  هدف دوم ما توسعه ائتلاف‌های اجتماعی با کارگران، کسانیکه که برای خودشان کار می‌کنند، دهقانانِ فقیر، زنان، جوانان، مهاجرین و کارگرانِ بیکار، برای ایجادِ کمیته‌های خلقی در تمام محله‌ها و برای مبارزه با برنامه‌های ریاضتِ اقتصادی است. 

2. مختصری از تاریخچه جبهۀ رزمنده بیان کنید.

جبهۀ رزمنده سندیکایی یونان (پامه) در سال ۱۹۹۹ بنیان‌گذاری شد؛ و در سال ۲۰۰۰ به عضویتِ فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری (دابلیو-اف-تی-یو) درآمد. در مدتِ این ۱۵ سال، ما بسیچ‌ها، اقدامات، اعتصاباتِ و فعالیت‌های بسیار زیادی را سازماندهی کرده‌ایم؛ و در حین تمامِ این سال‌ها، اصلِ پایه‌ای جبهۀ رزمنده سندیکایی یونان همبستگی بین‌المللی طبقۀ کارگر بوده است. به‌عنوانِ نمونه، همبستگی با مردم فلسطین، همبستگی با انقلابِ کوبا،....؛ ما همچنین در جنبشِ علیه انحصارات و امپریالیسم شرکت می‌کنیم.

3. جبهۀ رزمنده سندیکایی و جایگاه آن در جنبش سندیکایی یونان چیست؟

جبهۀ رزمنده سندیکایی یونان ۳۰درصدِ جنبشِ سندیکایی متشکلِ یونان در بخش‌های عمومی و خصوصی را نمایندگی می‌کند. جبهۀ رزمنده سندیکایی یونان شاملِ فدراسیون‌ها، مراکزِ کارگری و سندیکاهای کارگری است.

4. برنامه‌های ریاضت اقتصادی اتحادیه اروپا و مبارزه سندیکاهای یونان، بویژه جبهه رزمنده با این برنامه‌ها بازتاب گسترده در جهان داشته است. این مبارزه، اشکال و مضمون آن را توضیح دهید؟

در چهار سالِ اخیر و در زمانی که اتحادیۀ اروپا برنامه‌های ریاضتِ اقتصادی را روی یونان تحمیل کرده است، جبهۀ رزمنده سندیکایی یونان ۴۰ اعتصابِ عمومی و صدها اعتراضاتِ محلی و منطقه‌ای را سازمان داده است. جبهۀ رزمنده سندیکایی یونان حملاتِ زیادی از طرف دولت، رسانه‌ها و اتحادیه‌های دولتی و کارفرمایی دریافت می‌کند.

5. تجربیات شما از این مبارزات چیست؟

جبهۀ رزمنده سندیکایی یونان در صف اول تمامِ مبارزات قرار دارد. مبارزه طبقۀ کارگر یونان متوقف نشده است؛ و با استفاده از تجربیاتِ سال‌های اخیر، این مبارزات به مرحلۀ تازه‌ای وارد شده است. ما مبارزه علیه برنامه‌های ریاضتِ اقتصادی را ادامه می‌دهیم.

6. همکاری و اتحاد عمل سندیکاها و بطورکلی جنبش سندیکایی چه نقشی در مبارزات علیه برنامه‌های ریاضت اقتصادی بازی کرده است؟

در تاریخ جنبشِ کارگری، ما دو خط را مشاهده می‌کنیم: خطِ فرمانبرداری یا خطِ مبارزه. در یونان، اتحادیه‌های دولتی و کارفرمایی از خطِ سازشِ- طبقاتی حمایت می‌کنند؛ جبهۀ رزمنده سندیکایی یونان مخالفِ این خط است و حامی جنبشِ سندیکایی با جهتِ طبقاتی است. ما بر این باوریم که در صفوفِ فدراسیونِ جهانی سندیکاهای کارگری، می‌توانیم شرایط را در اروپا تغییر بدهیم؛ و جنبشِ طبقاتی کارگران نقشِ اساسی را در ایجادِ جامعه‌ای فاقدِ بهره‌کشی انسان از انسان بازی خواهد کرد.

7. همبستگی جهانی کارگران از اهمیت اساسی در مبارزات سندیکایی برخوردار است. سندیکاهای مستقل ایران نیز مانند شما درگیر مبارزه‌ای جدی با برنامه‌های دیکته شده از سوی صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی هستند. پیامی برای برادران و خواهران هم‌طبقه خود در ایران دارید؟

مبارزۀ ما مشترک است؛ در مبارزه برای دنیایی فارغ از بهره‌کشی انسان از انسان، ما در کنار شما ایستاده‌ایم. پاینده باد همبستگی جهانی کارگران.

همایشِ موسسانِ اتحادیۀ بین‌المللی کارگرانِ بازنشسته

شرکت نماینده فدراسیونِ جهانی سندیکاهای کارگری در کنگره موسسان اتحادیه بین‌المللی معلمین و کارگران بازنشسته

دوستان گرامی،

موضوع جمع شدن کارگران بازنشسته و مستمری بگیران بازنشستگی در یک سندیکای بین‌المللی دیگر یک رویا نیست؛ آرزویی که با خواست شما، فدارسیون جهانی سندیکاهای کارگری و سایر اتحادیه‌هایی که از این امر حمایت می‌کنند به واقعیت پیوست. به نمایندگی از طرف دبیر کل فدراسیون از حمایت‌های اتحادیه‌های کارگری بارسلون و بخصوص از سی-اس-یو (CSU) که این امر را میسر نموده‌اند، تشکر می‌نمایم.

در شرایط امروزی برای مقابله با مقررات ریاضتی و سیاست‌های نئولیبرالی،‌علیه سرمایه‌داری و قدرت گیری امپریالیسم، ما بیش از هر وقت دیگری به امر اتحاد نیاز داریم. میلیون‌ها انسان بعلت این سیاست‌های امپریالیستی – که فقط عده معدودی از سود آن بهره می‌برند- آسیب می‌بینند.

جمعیت جهان بسرعت پیر می‌شود و زحمتکشانِ شاغل به سن بازنشستگی رسیده و به جمعیت بازنشستگان افزوده می‌شوند و این جمعیت بخش مهمی از جامعه امروز ما بشمار می‌آیند.

در دورانی هستیم که بحرانِ سرمایه‌داری و اقدامات حکومت‌های سرمایه‌داری در اغلب کشورها، زندگی بازنشستگان و مستمری بگیران را شدیداً تحت تاثیر قرار داده و آنان حقوق خود را از دست می‌دهند، حقوق و مزایایی که با مبارزه بدست آمده بود و قطعاً اغلب شما از شمارِ آنان محسوب می‌شوید. به همین دلیل فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری مصمم به کمک درسازماندهی و متحد کردن شماها شده تا بطور مشترک از دست آوردهایی که با مبارزه سختی بدست آورده‌ایم دفاع نموده و از یک حقوق بازنشستگی متناسب و شرایط زیستی خوبی برخوردار شویم.

فدارسیون جهانی سندیکاهای کارگری در سال ۱۹۴۵ بعد از اتمام جنگ جهانی دوم و شکست فاشیسم، بعلت نیاز به اتحاد زحمتکشان در پاریس تاسیس شد. علیرغم مخالفت‌ها با سیاست‌های فدارسیون بعنوان یک سازمان طبقاتی، ضد امپریالستی، ضد سرمایه‌داری، ضد استعماری  و سازمانی متحد و دمکراتیک و با اصولی که تا به امروز در فدراسیون حاکم بوده است، در کنار طبقه کارگر مبارزه می‌نماید.

اغلب شما شاهد روزهای درخشان طبقه کارگر در دوره سوسیالیستی بوده‌اید، خصوصا در اروپا. جنبش جهانی اتحادیه‌ها با مبارزه و تلاش فدارسیون جهانی سندیکاهای کارگری تقویت شده بود و کارگران در سراسر جهان حقوق و  دستاوردهای بزرگی را بدست آورده بودند.

بعد از فروپاشی بلوک سوسیالیستی، فدراسیون تضعیف شد و تعداد زیادی از سازمان‌های اروپایی ترجیح دادند که به فدراسیون جهانی اتحادیه‌های آزاد (ICFTU) بپیوندند- که حالا کنفدراسیون جهانی سندیکاها ( ITUC ) شده است- و بقیه ترجیح دادند که مستقل باقی بمانند. اما تمامی آنان که به اصول خود پایبند باقی ماندند، در صف مبارزه کارگران باقی مانده و مبارزه را ادامه دادند.

هم اکنون ما می‌توانیم ادعا کنیم فدراسیون تحرکات خود را برای رودرو شدن با وضع اقتصادی درناک جهانی، حملات به جنبش اتحادیه‌های طبقاتی، اعمال سیاست های ضد سندیکایی و ضد کارگری دولت‌های سرمایه‌داری افزایش داده است. بعد از کنگره پانزدهم که در هاوانای کوبا تشکیل شد، فدراسیون دوره جدی بازسازی را شروع نمود. تقویت رهبری و تشکیلات را در کنگره ۱۶ که  در آتن در سالِ ۲۰۱۱ برگزار گردید، نشان داد که هنوز هم در تمام عرصه‌ها به فعالیت خود ادامه می‌دهد.

هم اکنون ما ۸۶ میلیون عضو از ۱۲۰ کشور جهان داریم؛‌ و شما هم این تعداد را افزایش خواهید داد؛ ما با افتخار روی توان شما، تجربه و حق غیر قابل انکارتان در دفاع از حقوق‌تان که مبارزه ما را مستحکمتر می‌نماید، حساب می‌کنیم.

فدراسیون دارای ۹ شاخه سندیکایی در: صنایع غذایی، صنعت توریسم و هتل‌داری، صنایع معادن و فلزات، خدمات عمومی، آموزش و پرورش، صنعت بانکداری، ترابری و ساختمان است؛ و این اتحادیه بازنشستگان و مستمری بگیران (TUI ) نیز شاخه دهم آن خواهد بود.

با ایجاد ۶ دفتر منطقه‌ای کار فدراسیون تقویت شده است؛ که این دفاتر در امریکای لاتین، اروپا، آسیا، افریقای فرانسوی زبان، و خاورمیانه قرار دارند؛ و نیز با داشتن دفاتر ناحیه‌ای در امریکای شمالی، خاورمیانه، افریقا و آسیا، و با داشتن مقام مشورتی در سازمان ملل، سازمان جهانی کار، یونسکو و سازمان جهانی خوار و بار به مبارزه ادامه می‌دهد.

در بیش از ۶۰ سال ما همراه کارگران، کارگران مهاجر، جوانان، بیکاران، زنان، بازنشستگان و دهقانانِ فاقدِ زمین در مبارزه برای شغل دائم، دستمزد مناسب، علیه نژادپرستی، به نفع برابری جنسیتی، بیگانه هراسی، دفاع از حق متشکل شدن،‌ حق اعتصاب و حقوق بازنشستگی مناسب برای یک زندگی خوب و انسانی مبارزه نموده است.

ما تحریکات جنگ طلبانه امپریالیستی را که موجب مرگ و نابودی نسل انسان‌های بیگناه شده است، محکوم می‌کنیم؛ این تهدیدها جهان را به کوره‌های آدم سوزی هسته‌ای تبدیل می‌کند؛ ما در کنارمبارزات برحق کارگران سوریه و مردم فلسطین هستیم؛ ما متحد مبارزات مردم کوبا که علیه اعمالِ تحریم‌های امریکا به مدت بیش از ۵۰ سال است که ادامه دارد، هستیم. ما همچنین خواستار آزادی پنج کوبایی که علیه تروریزیم مبارزه می‌کنند و در امریکا زندانی شده‌اند، هستیم. ما در کنار مبارزات مردم افریقا و توده‌های زحمتکش و کارگران تحتِ ستم در همه نقاط جهان هستیم.

 شما که بخش بزرگی از زندگی خود را تلاش نموده و برای احقاق حقوق خود با سختی‌های زیادی موجه شده‌اید ما را درکنار خود دارید. شما برای نسل جدید و جوانان یک ارثیه بسیار با افتخاری را از خود باقی گذاشته‌اید و ما بایتسی که راه شما را ادامه بدهیم تا مبارزات شما فراموش نشود. این کنفرانس ادامه دهنده آن تلاش‌ها بوده و ما اینجا برای صیانت از دست آوردهای این مبارزات حضور داریم.

در واقع بازنشستگان بخشی از خانواده فدارسیون جهانی سندیکاهای کارگری هستند؛ ما اطمینان داریم که شما در این اتحادیه نقش فعالی را بعهده خواهید گرفت. شما با موقعیت خود فعالیت اتحادیه بازنشستگان و مستمری بگیران ( TUI) را تقویت خواهید نمود تا فعالیت آن برای همیشه استمرار یابد. ما نمی‌توانیم امری را دیکته کنیم وهمه چیز در حد این کنفرانش باقی بماند، ما باید قادر باشیم آنرا زنده نگه داشته و بسیار فعال نماییم.

بازنشستگان مرحلۀ جدیدی از زندگی خود را شروع می‌کنند؛ یک زندگی بدون فاصله طبقاتی، عادلانه، کامل و بدون تبعیض.

سیاست‌های ریاضتی و نئولیبرالی دولت‌های سرمایه‌داری و عملکردِ شرکت‌های چند ملیتی در راستای پایمال ساختن و نفی تعهدات و مسئولیت در قبال زندگی شما است. به عنوان نمونه، آن‌ها با هزینه کردن از شما و قطع بازنشستگی، تخلیه مسکن، افزایش قیمت دارو، غذا، آب و خدماتی چون برق، گاز، و حمل ونقل؛ چطور ممکن است که  که  این هزینه‌ها را با این حقوق ناچیز جبران نمایند؟  چطور می‌توان بدون دسترسی به نیازهای اولیه و بیمه اجتماعی یک زندگی سالم داشت؟

بخصوص در کشورهای اروپایی وضعیت کارگران و بازنشستگان بسیار نامطمئن است، اعتراضات جاری به این کاهش‌ها در کشورهای اسپانیا، یونان، ایتالیا، قبرس، پرتقال، فرانسه و دیگر کشورها  اثبات این امر تلقی می‌شود.

اساسنامه اتحادیه بازنشستگان و مستمری بگیران ( TUI) تاکیدی بر ادامه مبارزات ما و تاییدی بر حمایت فدراسیون و تمامی کارگران وابسته به سازمان ما از بازنشستگان قلمداد می‌گردد. تقویت مبارزات سازمان ما علیه سرمایه‌‌داری، امپریالیسم و تمام سیاست‌هایی که تلاش دارند گذشته پر افتخار جنبش طبقاتی اتحادیه‌ها نابود شود، است. جنبش کارگری که با تلاش و مبارزه جامعه خود را ساخته و در خاتمه خدمت‌شان نیاز به ارج گذاشتن بر کار و پیکارشان برای گسترش اقتصادی و توسعه انجام داده‌اند، استوار است.

اتحادیه بازنشستگان و مستمری بگیران سنگر مبارزات بازنشستگان در جهان خواهد شد و مبارزات آن در هر گامی همراهی فدراسیون و کارگران و اتحادیه‌های طبقاتی را خواهد داشت. با همبستگی رزمجویانه و حمایت از همدیگر مطمئنا ما به پیروزی خواهیم رسید.

فدراسیون دعوت به اتحاد در مبارزات می‌نماید؛ فقط در آنصورت می‌توانیم سرمایه‌داری را شکست داده و سوسیالیسم را دوباره بدست آوریم- تنها سیستمی که به حقوق واقعی انسان‌ها احترام می‌گذارد و از آن دفاع می‌کند.

من از طرف فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری آرزوی موفقیت در این حادثه تاریخی را برای شما دارم؛ در بحث‌های پخته‌ای که در جلسات این دو روز انجام خواهد شد، و همچنین آرزوی موفقیت در برنامه‌های عملی و قرارهای آن را دارم. با اطمینان می‌گویم که ما همراه شما بوده و از مبارزات شما تا انتها و حصول پیروزی حمایت خواهیم کرد.

با تشکر فراوان

بارسلون، اسپانیا ۵ و۶ فوریه ۲۰۱۴

 ترجمه از :  http://www.wftucentral.org/?p=7188&language=en

دفاع از حقوقِ سندیکایی زحمتکشان

سندیکای مستقل کارگران قزاقستان، رهبری فدراسیون را در جریان تعرض دولت قزاقستان به حقوق سندیکاها قرار داد

در ۲۴ فوریه نمایندگانی از سندیکای مستقل کارگران قزاقستان (ZHANARTU) که از اتحادیه‌های وابسته به فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری هستند، در دفتر مرکزی فدراسیون سیاست‌های ضد کارگری در کشورشان و نیز کارزار همبستگی فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری با کارگران قزاقستان را مورد بحث قرار دادند.

در گزارش مختصر نمایندگان کارگری قزاقستان سیاست‌های بیرحمانه ضد کارگری دولت قزاقستان که هدف آن تضعیف جنبش کارگری و نیز سیاست‌های ضد مردمی خصوص سازی در جهت کاهش دستمزد کارگران است را مورد اشاره قرار دادند.

آنان از حمایت فدراسیون تشکر کرده و تاکید نمودند که همبستگی فدراسیون تاثیر عظیمی در مبارزات کارگران قزاقستان دارد.

 اعضای رهبری فدراسیون، جورج مارویکوس و معاون وی والنتین پاکو شرکت کننده در این جلسه، بر همبستگی و حمایت فدراسیون از مبارزات اعضای سندیکای مستقلِ کارگران ZHANARTU و دیگرِ کارگران تاکید نمودند.

آنان تایید کردند که این همبستگی توام بوده با برگزاری کنفرانس حمایت از مبارزات آنان در سازمان جهانی کار و نیز تظاهرات در مقابل سفارتخانه‌های قزاقستان و صدور قطعنامه‌های همبستگی در دفاتر منطقه‌ای فدارسیون و برگزاری جلسات مشورتی در هیأت رهبری سازمان می‌بوده است.

رهبری فدراسیون  تلاشهای دولت برای اعمال سیاست‌های شدید علیه سندیکاها، محاکمه اعضای آنان، ممنوع کردن فعالیت سندیکایی و اعتراضات و اعتصاب کارگری و ممنوع نمودن تشکیل اتحادیه‌ها را محکوم نمودند.

آنان بار دیگر درخواست دارند که دولت وضعیت حقوقی سندیکای مستقل کارگرانِ قزاقستان (ZHANARTU)، که عضو فدراسیون بوده و بطور بین‌المللی شناخته شده است را، برسمیت بشناسد و دولت ۱۰ بار قبلاً بدون دلیل آن را رد کرده است.

برنامه‌های عملی فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری در همبستگی با زحمتکشان قزاقستان بار دیگر مورد بحث و بررسی قرار گرفت.

عکس پیوست از جلسه همبستگی فدارسیون با کارگران قزاقستان در کمسیون حقوق بین‌الملل در تاریخ ۱۱ ژوئن ۲۰۱۲، در ژنو است.

۲۴ فوریه ۲۰۱۴

ترجمه از:  http://www.wftucentral.org/?p=7293&language=en

ایتالیا: گردهمایی شورای رهبری فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری با موفقیت چشمگیر برگزار شد

روز ۱۵ فوریه ۲۰۱۴، گردهمایی شورای رهبری فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری با موفقیت چشمگیر در روم، پایتخت ایتالیا بپایان رسید. در حین سخنرانی‌های خود در روزهای ۱۴ و ۱۵ فوریه، اعضاء شورای رهبری و مهمان‌ها، موقعیت کارگران در کشور، قاره و منطقۀ عمل خود را تشریح کردند و پیشنهادهای خود برای پیشبردِ هدف مشترکِ تقویتِ جنبش سندیکایی بین‌المللی با جهت‌گیری طبقاتی را ارائه کردند.

در سخنرانی مقدماتی خود و در توصیف اهمیتِ برگزاری یک چنین گردهمایی بلند پایه‌ای در خاکِ اروپا، جورج ماوریکوس، دبیر اول فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری گفت، "برگزاری گردهمایی شورای رهبری فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری در رم، در ایتالیا، در اروپا، توسط «یو-اس-بی»، اتحادیۀ جوان ولی پویایِ ایتالیایی و عضو فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری، ما را بسیار خوش بین می‌کند."

شورای رهبری باتفاق آراء اسنادِ اصلی را که دبیرخانه ارائه کرد تصویب کرد؛ یعنی سندِ برنامۀ عملِ سال گذشته، سندِ برنامۀ عملِ سالِ آینده و تقاضاهای پیوستگی. بعلاوه، شورای رهبری بیانیه‌های همبستگی با مردم سوریه، جمهوری افریقای مرکزی، ونزوئلا، جمهوری دمکراتیک خلق کره، کلمبیا، صحرای غربی و در حمایت از اتحادیۀ سرتاسری کارمندان بانکی مالزی، علیه سیاستِ شرکت نفتی شوران در اکوادور، برای آزادی ۵ زندانی کوبائی در امریکا و ۱۰ کادرِ «یو-اس-بی» در ایتالیا که بطور غیرقانونی زندانی شده‌اند، را معرفی، بحث و تصویب کرد.

گردهمایی شورای رهبری یک برنامۀ عمل غنی و بلند پروازانه‌ای را برای سالِ آینده تصوصب کرد که نشانه‌ای از رشد و تحکیم فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری در تمام مناطق و قاره‌ها است.ت  

۱۷ فوریه سال ۲۰۱۴

http://www.wftucentral.org/?p=7246&language=en

دیدارِ رهبری اتحادیۀ مرکزی سندیکاهای کارگری برزیل با فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری

رهبران اتحادیۀ مرکزی کارگرانِ برزیل از ساختمان مرکزی فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری در آتنِ یونان دیدار کردند

روز ۱۱ فوریه، هیآت نمایندگی بلند پایه‌ای از اتحادیۀ مرکزی کارگران برزیل، دیدارِ موفقی را از ساختمان مرکزیِ فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری در آتنِ یونان به‌عمل آورده و گردهمایی دوجانبه‌ای را با هیأت دبیران فدراسیون برگزار کردند.

 رفیق ادلیسون آروژو، رئیس اتحادیۀ مرکزی کارگرانِ برزیل، رهبری هیأت نمایندگی اتحادیۀ مرکزی کارگرانِ برزیل را به‌عهده داشت. هیأت نمایندگی شامل رفیق جوا باتیستا لموس، عضو شورای رهبری فدرایسون جهانی سندیکاهای کارگری و یکی از رهبران ملی اتحادیۀ مرکزی کارگرانِ برزیل، و رفیق دیوانیلتون پریرا، رئیس روابطِ بین‌المللی اتحایه بود. دبیرکل فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری، رفیق جورج ماوریکوس، ولنتاین پکو کویسپ، معاون دبیرکل، و محمد اقنبی، مشاور فدراسیون در رابطه با مسائل عربی، حاضرین در گردهمایی از طرفِ فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری بودند.

اتحادیۀ مرکزی سندیکاهای کارگری برزیل، از جمله اتحادیه‌های برزیلی است که دارایِ بالاترین میزان جذب نیرو در برزیل است و میلیون‌ها کارگرِ سندیکایی را نمایندگی می‌کند؛ این اتحادیه از آغاز تأسیس یکی از اعضاء فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری بوده است. فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری رابطۀ رفیقانه بین دو تشکیلات را مجددأ تضمین کرد؛ و ابتکاراتِ مشترک برای تقویتِ فدراسیونِ جهانی سندیکاهای کارگری در سطح ملی، منطقه‌ای، قاره‌ای و جهانی مورد گفت‌وگو قرار گرفت.

توضیح ضرور: سی- تی - بی (CTB= Central of the Workers of Brazil)  مخفف نام اتحادیۀ مرکزی سندیکاهای کارگری برزیل است.

http://www.wftucentral.org/?p=7216&language=en

Joint Struggle and Workers’ International Solidarity

Interview with Comrade George Pontikos, Head of the International Department of the Greek All-Workers Militant Front (PAME)

1. What is the All-Workers Militant Front’s plan for the coming years?

Under the All-Workers Militant Front’s (PAME) vision, our struggle aims to come out of this crisis in such a way that it can advance the peoples’ rights and the workers’ rights in combating the capitalist policies. Our objective is two-fold: 1. PAME’s first objective is the reconstruction of the trade union movement in class and militant direction. 2. Our second objective is to develop social alliances with the workers, self-employers, poor farmers, women, youth, immigrants and unemployed workers to create popular committees in every neighborhoods, for combating austerity programs.

2. Please describe a brief history of the All-Workers Militant Front.

The All-Workers Militant Front (PAME) was founded in 1999; and in 2000 became a member of the World Federation of Trade Unions (WFTU). During this period of 15 years, we have organized many actions, mobilizations, strikes; and through all these years, the basic principle of PAME has been the international proletariat solidarity. For example, solidarity with the Palestinian people, Cuban revolution, etc……; we also participate in the movement against monopolies and imperialism.

3. What are the All-Workers Militant Front and its position within the Greek labor-union movement?

PAME represents 30 percent of the organized Greek labor union movement in the public and private sectors. Affiliated with PAME are federations, labor centers and workers’ syndicates.

4. European Union’s economic austerity programs and Greek labor-unions’ struggle, especially the All-Workers Militant Front’s struggle with these programs have had extensive coverage in the world. Please describe this struggle, its forms and contents.

In the last four years and while the European Union has been imposing the austerity programs on Greece, PAME has organized 40 general strikes and hundreds of local and sectoral protests. PAME receives attacks from the government, the media and the governmental and employers’ trade-unions.

5. What are your experiences from these struggles?

PAME stands in the first line of every struggle. The struggles of the working class of Greece have not stopped; and building on the experiences of the recent years, they have gone into a new phase. We continue the struggle against the economic austerity programs.

6. What kind of role the labor-unions’ cooperation and unified-action, and in general the labor-union movement’s struggle has played against the economic austerity programs?

In the history of the labor movement, we find two lines: submission or struggle. In Greece the governmental and employers’ trade unions support the class-collaboration; PAME is against this line and supports the class-oriented trade union movement. We believe that within the ranks of the World Federation of Trade Unions (WFTU), we can reverse the situation in Europe; and the class labor movement has a main role in creation of a society without exploitation of man by man.

 

7. International workers solidarity is very essential in labor-unions’ struggles. Like you, the Iranian independent labor syndicates are involved in a vital struggle against the programs dictated by the International Monetary Fund and the World Bank. Do you have a message to your worker brothers and sisters in Iran?    

Our struggle is common; we stand by your side for a world without exploitation of man by man. Long live international workers solidarity.

Struggle for Restoration of Labor-Union Rights

During the recent years, at work and in their lives, our country’s workers and toilers have faced countless difficulties. Disappearance of millions of workers’ job security, prevalence of the temporary contracts, the phenomenon of unpaid back wages, and closing of the factories and recession in the production plants, are among the difficulties causing the major part the workers’ discontent and protests.

From the start of the Rouhani administration up to now, in spite of the pre-election promises, especially on the subject of “wages”, no concrete action for improvement of the workers’ and toilers’ condition, and also observance of their labor-union rights, has taken place. As an example, one can point to the Grand Labor Council’s bill regarding the amount of current year’s (2014) minimum wage. Twenty-five percent increases in the amount of minimum wage, corresponds to imposing of poverty on the workers and destruction of their job security.

During the recent months and in preparation for the Grand Labor Council meetings for determination of the 2014 minimum wage, extensive discussions around the need for exerting pressure, and attempt to force the Ministry of Labor and other official Islamic Republic institutions to respect and ensure workers’ labor-union rights, especially the right to organize genuine trade-union organizations and the right to strike, have taken place. The most important point in these discussions is the agreement among the existing labor-union activists for strengthening the struggle for restoration of the labor-union rights; this is an indication of the growth and political-trade maturity of the labor-union and labor activists in this particular period. In spite of the differences in opinions, viewpoints, and differences in tastes in the labor-union movement, which is natural, the unanimity in intensification of the struggle by using all available means and opportunities undoubtedly is a very positive and gratifying achievement.

The struggle experience in the recent years, especially the protest movement in the last two years, has shown that without the independent labor-union organizations, organized on correct class basis, the country’s workers and toilers are not and will not be able to achieve their demands and protect their interests. During the time that the Grand Labor Council meetings were taking place, and the so called “labor representatives”, which all of them are members of the Islamic Labor Councils and the Grand Center for Islamic Labor Councils, along with the government and management representatives were making a decision on the amount of the minimum wage, the Ministry of labor conducted several maneuvers. During the final weeks of the last year, it was announced that regarding the 2014 wages, while coordinating with different labor organizations, the Islamic Labor Councils’ representatives are trying to present a unified position in defense of the labor’s wages at the Grand Labor Council. As an example, on 3^rd of Esfand, Mehr News Agency reported: “In preparation for determination of the workers’ minimum wage for 2014 in the Grand Labor Council, the possibility of forming a special workers’ committee for exchange of information and ideas is becoming stronger. While learning about different labor organizations’ ideas, through the committee, the workers intend to prepare a joint and clear scenario for presentation and defense at the barging processes during the following weeks.” Meeting of the coordinators of the workers’ protest petition with the Labor Minster’s deputies prior to the announcement of the 2014 minimum wage is another one of the topics that must be paid especial watchful attention. Concurrently, the Secretary General of the Grand Assembly of the Iranian Workers Representatives, the individual that for years from the security organizations officially represented the Islamic Republic in the international circles, indicated that regarding the minimum wage we will proceed in line with the “discussion of the decent-work and just wages.” Therefore, one can see and identify different aspects of the less obvious certain policies in opposition with the struggle for restoration of the labor-union rights. The question is: What has suddenly happened that during the Grand Labor Council meetings, the “especial workers’ committee for exchange of information between different workers’ groups and organizations” plan is widely being suggested and advertised?  One must seek the answer in the existing concrete realities, especially in the conscious and non-stop action of the workers’ labor-union movement in a direction for more effective presence in the events and strengthening of the independent labor-unions role; also, their unity in intensification of the struggle for restoration of the labor-union rights. Connected with this, one can point to the labor organizations’ legal action regarding the 2013 minimum wage, which was a proper action in defense of the workers’ rights. Also, the workers’ protest actions for increase of the wages prior to ending of the Grand Labor Council meetings can be considered as examples of the working class consciousness at this stage. Regarding this, one can point to signing of the petition by eight-hundred Tabriz petrochemical workers, and Mahshar petrochemical workers as well.

Now, workers’ multilateral struggle for restoration of their labor-union rights has entered a new stage. After years of repression, prosecution and false and demagogic representation, millions of Iranian workers have realized that no other organization can be a substitute for a labor-union organization. Existence of labor-union organization in production plants and service institutions is a vital necessity; also, nation-wide, in different production-service industries scale, to obtain and protect their interests, workers need labor-unions. Labor-union organization, is workers’ only certain and logical means for defending workers’ and toilers’ rights.

On the basis of their character and nature, and because of their trade-union responsibilities, for restoration of workers’ labor-union rights, the independent unions, while safeguarding their independence in action and class-identity in all levels, can intensify their struggle using all available opportunities, and strengthen workers’ labor-union movement from this position.

The basic principle in this struggle is the class independent action and unity in action among all ranks of the existing labor-union movement!

United Workers Everything

Isolated Workers Nothing