پیمان آتن – بخش اول از فصل "ب"
در ادامه انتشار سند معتبر مصوب
شانزدهمین گنگرۀ فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری، به نام پیمانِ آتن، اینک
بخش اول از فصل "ب" با عنوان مشکلات حادِ طبقۀ کارگر، در دسترس
مبارزان جنبش سندیکایی و خوانندگان قرار
میگیرد.
مشکلات حاد
طبقۀ کارگر
شانزدهمین
گنگرۀ اتحادیه‌های کارگری – پیمان 25 آتن
بیکاری
بیکاری بزرگترین مشکل طبقۀ کارگر
در سطح جهانی است. بیکاری در تمام دنیای سرمایه‌داری بسیار بالا است و به‌طور
مداوم گسترش می‌یابد. آمار رسمی بیکاریِ ارائه شده در کشورهای اتحادیۀ اروپا 10.7 درصد است. این بزرگترین نرخ بیکاری در بیست
سال اخیر است. نرخ بیکاری در امریکای جنوبی 8.2 درصد؛ در افریقا حدود 9.3 درصد؛ در
آسیا 7 درصد محاسبه شده است؛ و در امریکا 9.7 درصد است. البته ما همه می‌دانیم که
آمار رسمی واقعیت را پنهان می‌کنند؛ مثلاً خودداری کشورهای اتحادیۀ اروپا از طبقه‌بندی
جوانانی که گهگاه ممکن است یکبار در ماه کار بکنند به‌عنوان بیکار، نرخ واقعی
بیکاری را پنهان می‌کند. ما همچنین به این واقعیت آگاه هستیم که چون در تمام قاره‌ها
میلیون‌ها کشاورز فقیر و انسان‌های با شغل آزاد کارِ خود را از دست می‌دهند، نرخ
بیکاری بالا خواهد رفت. مطابق جدول کشورهای با بالاترین نرخ بیکاری در سطح جهان،
آمار نرخ بیکاری از این قرار است:
1.
بیکاری در تونس، 30 درصد
2.
بیکاری در افریقای جنوبی، 25.3 درصد
3.
بیکاری در اسپانیا، 20.3 درصد
4.
بیکاری در کراواسی، 18.8 درصد
5.
بیکاری در لیتوانی، 17.8 درصد
6.
بیکاری در یونان، 14.8 درصد
7.
بیکاری در لتونی، 14.3 درصد
8.
بیکاری در ایرلند، 13.8 درصد
9.
بیکاری در اسلواکی، 12.5 درصد
10. بیکاری در مصر، 12.4 درصد
11. بیکاری در لهستان، 12.3 درصد
12. بیکاری در کلمبیا، 11.3 درصد
13.بیکاری در ترکیه، 11.2 درصد.
بیکاری یک پدیدۀ اجتماعی ذاتی
سرمایه‌داری است. بیکاری مانع بسیار جدی در مقابلِ فعالیتِ سندیکاهای کارگری است؛
کارگران بیکار نه فقط در خیلی موارد به‌عنوان مکانیزمی برای شکستنِ اعتصاب بکار
برده می‌شوند، بلکه برای پائین نگاه داشتن دستمزد کارگران و تحمیل محدودیت‌های
دیگر روی آنان نیز استفاده می‌شوند.
برای فدراسیون جهانی سندیکاهای
کارگری، برای اعضاء و دوستان ما، حمایت و کمک به بیکاران نیاز ضروری، یعنی وظیفه
عمده ما است. با این وصف باید از دولت‌ها بخواهیم که تا پیدا کردن کار، به بیکاران
کمک هزینه پرداخت بکنند. مراقبت ویژه‌ای باید به بیکارانِ جوان و پیر فراهم آورده
شود. باید خواستار فراهم آمدن امکانات پزشکی، دارویی و بیمه رایگان برای تمام مردم
بیکار بشویم. موضوع بسیار مهم این است که بیکاری با "سرمایه‌گذاری" از
بین نمی‌رود. تحتِ سرمایه‌داری، با سرمایه‌گذاری یا بدون سرمایه‌گذاری، اشتغال
موجود به‌طور مداوم کاسته خواهد شد.
روابط کار
بعد از سال 1990، کارِ تمام وقت کم
کم توسطِ کار موقت و کارِ نیمه وقت جایگزین شده است. حقوق‌های ثابت به‌تدریج توسطِ
«پاداش‌ها» جایگزین می‌شوند؛ و به‌تدریج با «حقوق براساس بازدهی - فصل ب – مشکلات بحرانِ کاری» پیوند داده
می‌شوند. ساعات کارِ منظم، توسط کار تمام روز بدون اضافه حقوق، جایگزین می‌شوند.
خیلی از کارگران ملزم هستند بدون دریافت حقوقی به‌مدت چند ماه کار بکنند. شرایط
برای مهاجرانِ اقتصادی و پناهندگان سیاسی حتی بدتر است. بنابراین، به‌بهانه تضمینِ
قابلیتِ "رقابت"، شرایطِ کار عهد قرونِ وسطی، کار زیر زمینی، کارِ بدون
حقوقِ کارگری، با "انعطاف پذیری" بازتولید می‌گردد.
برای فدراسیون جهانی سندیکاهای
کارگری، خواست کار تمام وقت و دائمی، همراه با مزایای ثابتِ خدمتِ، همراه با بیمۀ
اجتماعی کامل و حقوق کار و دستمزد، همچنان ضروری، به‌موقع و مناسب باقی مانده است.
فقط کارهایی با این مشخصات را می‌توان به‌عنوان "کار مناسب" توصیف کرد.
پیشنهاد می‌کنیم گنگرۀ 16 همایش بین‌المللی بزرگ و مبارزه جویانه‌ای برای
·
35 ساعت کار در هفته
·
روزانه 7 ساعت کا با پنج روز در هفته
·
حقوق‌های بهتر – دستمزدهای قابل زندگی
را تصویب بکند.
قراردادهای
دستجمعی
در خیلی از کشورهای جهان
قراردادهای دستجمعی وجود ندارند؛ و شرایط پرداخت دستمزد، و در واقع کار، در شرایطی
ضد- کارگری به‌طور انحصاری توسط کارفرما تعیین می‌گردد. کشورهای زیادی نیز وجود
دارند که قراردادها باید به‌صورت دستجمعی تهیه بشوند؛ ولی در سال‌های اخیر
کارفرماها یا دولت‌ها در آن کشورها یک چنین قوانینی را به‌مورد اجرا نمی‌گذارند.
بخصوص، خیلی از دولت‌ها بحران مالی بین‌المللی
را به‌عنوان وسیله‌ای برای تصویب قوانینی جهتِ منسوخ کردن قراردادهای دستجمعی بکار
می‌گیرند. دولت‌های ارتجاعی، با اشتراک مساعی با سرمایۀ انحصاری، سعی در تحمیل
"قراردادهای فردی" با دستمزدهای خیلی کم را دارند.
فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری،
خواهان انعقاد قراردادهای دستجمعی، از طریق چانه زدن آزاد است. حداقل مزد، حداقل
حقوق، ساعات کار و تمام خواسته‌های مالی و سازمانی هر بخشی باید از طریق
قراردادهای کار دستجمعی تعیین شوند.
قراردادهای کار دستجمعی ضرورت
بنیانی، اصلی، و شرط لازم کارگران است؛ تا اینکه، با وصف بهره کشی توسط قرارداد
موجود، کارگران بتوانند نیروی کار خود را بازسازی بکنند. ما مخالف قراردادهای فردی
هستیم؛ زیرا در مقابله با کارفرما، کارگر به‌تنهایی ضعیف‌تر است. در صورتیکه،
موقیعیکه کارگران به‌طور دستجمعی چانه می‌زنند، قوی‌تر هستند.
تامین اجتماعی
تامین اجتمالی احتمالاً یکی از مهم‌ترین
دستآوردهای طبقۀ کارگر در قرن نوزدهم بود. امروزه، بعد از عقب نشینی‌ها و افت‌های
سال‌های 1991-1989 و روابط منفی جهانی، برای انتقام‌گیری، سرمایه ضدحملۀ بزرگ خود
را آغاز کرده است. بنابراین تقریباً در تمام کشورهای جهان سنِ بازنشستگی افزایش می‌یابد،
حقوق‌های بازنشستگی کاهش می‌یابند، بهداشت به یک کالا تبدیل می‌شود، داروها گران‌تر
و گران‌تر می‌شوند، و تعهداتِ بیمه‌ای کارفرماها توسطِ دولت از طریقِ افزایشِ
مالیاتِ مردم پرداخت می‌شود. بیشتر در اروپا، امریکا، کانادا، ژاپن، که حقوق
اجتماعی از طریقِ مبارزاتِ سخت و خونین بدست آمده بود، حالا یا از میان برده می‌شوند
یا به‌طور چشمگیری کاهش می‌یابند. بیمۀ خصوصی و سوداگری به‌طور دائمی توسعه می‌یابد.
فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری و
جنبش صنفی سندیکایی طبقاتی، از مبارزاتِ کارگران در تمام کشورها، که حقوقِ خود
برای تامینِ اجتماعی را مطالبه می‌کردند حمایت کرده است. در شرایطِ کنونی، با
پیشرفتِ سریع تکنولوژی و علم، با افزایشِ سریع بازدهی کار، در تمامِ کشورها ما
خواهان موجود بودنِ یک سیستمِ تامینِ اجتماعی عمومی، همگانی، الزامی، با پوششِ
کامل، مراقبت‌های پزشکی مجانی، کاهشِ سنِ بازنشستگی و افزایشِ حقوقِ بازنشستگی
هستیم.
ادامه دارد
