فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری از حقِ آزادی برای برپایی سندیکاهای
کارگری در همۀ کشورها دفاع می‌کند. میثاقِ ۸۷ سازمانِ جهانی کار که از سوی بسیاری از کشورها
تصویب و امضا شده است، نتیجۀ اقدام‌های جنبشِ سندیکایی طبقاتی و فدراسیون جهانی
سندیکاهای کارگری است. برای به‌واقعیت درآوردن آزادی سندیکاهای
کارگری در همة کشورها، همبستگی بین‌المللی و حمایت از مبارزۀ ملی کارگرانِ هر
کشوری می‌تواند، و باید، ادامه یابد.
پرسش: دورنمایِ کلیِ مبارزات سندیکایی را چگونه می‌بینید و ارزیابی می‌کنید؟
پاسخ: در مرحلۀ کنونی، جنبش سندیکایی جهانی مسئولیت‌های عظیمی به‌عهده دارد و دارای پتانسیل قابلِ توجهی است. به‌طورکلی، با گرد آوردنِ نیروها در سطح ملی، منطقه‌ای، ناحیه‌ای، و جهانی، به‌طورِ یک‌پارچه و همبسته با یک‌دیگر، می‌توانیم به نتایج پرشماری دست‌یابیم. بنابراین، با بنای همبستگیِ بین‌المللی، مبارزة ملی‌مان را می‌توانیم تقویت کنیم. هدفِ اساسی ما، که به‌طور روزانه باید در مرکز مبارزاتِ ما قرار گیرد، متحد کردنِ طبقۀ کارگر زیرِ لوایِ منافع‌اش، شرکتِ در نوسازیِ جنبشِ سندیکایی با تمام قوای‌مان، و همآهنگ کردنِ نیروهای‌مان در سطحِ ملی، منطقه‌ای، و ناحیه‌ای، برای تقویتِ ظرفیت‌مان است.
پرسش: بحرانِ اقتصادی، و اثرهای آن بر وضعیت کارگران و جنبش سندیکایی، چیست؟
پاسخ: بحرانِ مالی سرمایه‌داری، که در تمام کشورهای سرمایه‌داری پیشرفته به‌وقوع پیوست، شرایطِ زندگی طبقۀ کارگر را در همة جنبه‌هایش به‌طور چشمگیری وخیم‌تر کرده است. سرمایه‌داران و انحصارها در تمام کشورهای سرمایه‌داری و در تمام قاره‌ها، برای شتاب دادن به ابتکارهای ضد-کارگری که قبلاً تهیه دیده بودند، و در جهتِ کسب ارزشِ اضافی بیشتر، از بحرانِ مالی استفاده کردند. از سطحِ بیکاری بالا برای تحمیلِ تروریسمِ دولتی و کارفرمایی، برای تحمیلِ سرکوب و افزایشِ بهره‌کشی از جوانان، به‌خصوص از کودکانِ طبقۀ کارگر و زحمتکشان، استفاده می‌کنند. سیاست‌هایی که دولت‌های سرمایه‌داری برای خروجِ از بحران در نظر گرفته‌اند، بدون در نظر گرفتن اسم یا ترکیب آن‌ها، و نیز پیش‌شرطِ اصلی نهادهای امپریالیستی جهانی، مزدها و حقوق‌های بسیار پائین، و کاهش دائمی مزدها و حقوق‌ها، با گرایشی به رسیدن به کمترین مزد و حقوق در بازارِ جهانی است. همة این پدیده‌ها و گرایش‌ها را در تمام کشورها و قاره‌ها: آمریکا، اروپا، و آسیا، می‌توانیم مشاهده کنیم.
پاسخ: ما در مقام: کارگر، جنبشِ سندیکایی با جهتِ‌گیریِ طبقاتی، فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری (دابلیو اف تی یو)، وظیفه داریم که توطئه‌های استثمارگران را افشا کنیم، و کارگرانِ جهان را با روحیه‌یی مشحون از مبارزة رزم‌جویانه، انترناسیونالیسم، رویاروییِ پیگیر برضد جنگ‌های امپریالیستی، تقویت کنیم. در سال‌های اخیر فدراسیونِ جهانی سندیکاهای کارگری و اعضا و دوستانِ آن در نقاطِ مختلفِ جهان، دست به مبارزاتِ مهمی زده‌اند و امر آن‌ها را به‌پیش برده‌اند.
برای سازمان دادنِ مقاومتِ کارگرانِ عرب، که مخالف طرح‌های امپریالیستی برای برپاییِ به‌اصطلاح ”خاورمیانه نوین“اند، فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری موقعیتِ استواری در کشورهای عربی دارد. سازمان‌های مهم این کشورها عضو و دوستانِ فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری‌اند. ما به راه‌مان در همان جهت، بیشتر کردنِ همبستگی با برادرانِ هم‌طبقه‌مان در جهانِ عرب برضد تجاوز امپریالیستی، افشایِ پیگیرِ طرح و توطئه‌های نیروهای امپریالیستی، یعنی نیروهایی که در منطقه دشمنی به‌وجود می‌آورند، ادامه خواهیم داد.
پرسش: مبارزات فدراسیون و دستاوردهای آن پس از آخرین گنگره– گنگره شانزدهم- چیست؟
پاسخ: گنگرة شانزدهم اتحادیه‌های کارگری که با شرکتِ ۸۲۸ نماینده از ۱۰۱ کشورِ جهان برگزار شد، برای جنبشِ سندیکایی کارگری با جهت‌گیری طبقاتی رویدادی تاریخی بود. این گنگره، ماهیتِ باز، وسیع، دمکراتیک، مدرن، انترناسیونالیستی، و دارای جهتِ‌گیری طبقاتی فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری را باز می‌تابید. ”پیمانِ آتن“- مصوبۀ اصلی گنگره شانزدهم اتحادیه‌های کارگری- میراثی مهم برای جنبشِ سندیکایی بین‌المللی و ثمرِ تصمیمِی جمعی، پخته، و دمکراتیک بود که تحلیل‌هایی مهم و به‌موقع در ارتباط با توسعه‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی‌ای که در مسیر منافع کارگران و زحمتکشان‌اند درخود متبلور کرده است. کنش پر ارجِ فدراسیونِ جهانی سندیکاهای کارگری در سطح مرکزی، منطقه‌ای، و ناحیه‌ای، تلاش برای متحد کردنِ نیروهای طبقۀ کارگر در مبارزۀ طبقاتی، تلاش برای متحد کردن کارگران باوجودِ داشتنِ ایدئولوژی، مذهب، زبان، و جنسیت متفاوت، و متحد کردن عموم مردم در مبارزه با بهره‌کشیِ سرمایه‌داری از آنان و مبارزه برضد امپریالیسم بوده است.
رشدِ سازمانیِ فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری، که در پیِ آن بیش از ۸۶ میلیون تن در ۱۲۶ کشورِ جهان را پوشش سازمانی می‌دهد، یکی از نتیجِه‌های این رشد است.
پرسش: فعالیتِ فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری در سازمان بین‌المللی کار چگونه است؟
پاسخ: فدراسیونِ جهانی سندیکاهای کارگری نمایندگی‌ای دائم در سازمانِ بین‌المللی کار، و همچنین در تمام سازمان‌های بین‌المللی مثل سازمان ملل متحد، یونسکو، و سازمان غذا و کشاورزی دارد که به‌وسیلة آن‌ها، یعنی این نمایندگی‌ها، دیدگاه‌ها و موضع‌گیری‌هایش را در جهت نفع کارگران، در این سازمان‌ها ابراز می‌دارد. با اینهمه، ما در ارتباط با نقشِ سازمانِ بین‌المللی کار مبنی بر اینکه طرفدارِ کارگران نیست، بلکه حامی منافعِ دولت‌ها و کارفرماها است واقع‌بین هستیم. سازمان بین‌المللی کار، در بهترین حالت، به‌طورِساده خواست‌ها، برخی کلیات، و وعده‌هایی مبهم را عنوان می‌کند. مدتِ زیادی‌ست که ما به سخنان دلپذیر این سازمان در ارج‌گذاری به شأن[کارگران]، برابری، و حقوقِ دمکراتیک، و جز این‌ها، گوش کرده‌ایم، اما هیچ عملی در رابطه با حل مسئله‌ها و رفع مشکل‌های واقعی کارگران [از سوی این سازمان] انجام نگرفته است. برعکس، سازمانِ بین‌المللی کار و دفترِهای منطقه‌ای آن از روند [انتخاب] نمایندگی‌ای متناسب و دمکراتیک از سوی سندیکاهای کارگری جلوگیری می‌کنند. همچنین، برای بخشی از جنبش سندیکایی (آی تی سی یو) در سازمانِ بین‌المللی کار امتیازهایی قائل می‌شوند و امکان‌هایی می‌دهند و برضد بخشی از جنبشِ سندیکایی و سازمان‌های وابسته به ما تبعیض روا می‌دارند. تا پایان گرفتن این رویکردها، ما به فشار آوردنِ به این سازمان ادامه خواهیم داد.
پرسش: فدراسیون و شما، یعنی دبیرکل آن، در چند نوبت از آزادی کارگران زندانی و سندیکالیست‌های ایران حمایت کردید. نقش فدراسیون در مقام مرکزی بزرگ و معتبر و شناخته‌شدة سندیکایی در دفاع از حقوق سندیکایی و از جمله حقوق سندیکایی کارگران ایران چگونه است؟
پاسخ: کارگران و اتحادیه‌ها[ی کارگری] در سراسرِ جهان با مشکل‌هایی مشابه به هم روبرویند که با [سیاستِ]بیکاری، اخراج از کار، کاهشِ دستمزد‌ها، یورشِ به حقوقِ رفاهِ اجتماعی، و [افزایش]سنِ بازنشستگی مرتبطند. تجاوز به حقوق سندیکایی، آزارِ فعالانِ سندیکایی و نقضِ حقوق آنان، مسلماً با به‌کارگیری یک چنین سیاست‌هایی رابطه دارند.
فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری از حقِ آزادی برای برپایی سندیکاهای
کارگری در همۀ کشورها دفاع می‌کند. میثاقِ
۸۷
سازمانِ جهانی کار که از سوی بسیاری از کشورها تصویب و امضا شده است، نتیجۀ اقدام‌های
جنبشِ سندیکایی طبقاتی و فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری است.
برای به‌واقعیت درآوردن آزادی سندیکاهای کارگری در همة کشورها، همبستگی بین‌المللی و حمایت از مبارزۀ ملی کارگرانِ هر کشوری می‌تواند، و باید، ادامه یابد.
به نقل از نامه مردم، شماره 944، ارگان مرکزی حزب توده ایران
18 فروردین ماه 1393
