سخنرانی دبیر کل
فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری در صدوسومین مجمع عمومی کنگره بینالمللی کار (ILC)
رفیق
جورج ماوریکوس در صدوسومین مجمع عمومی کنگره بین المللی کار، روز پنجشنبه ۱۰ ژوئن
۲۰۱۴، «به نمایندگی از طرف فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری که هم اکنون بیش از۹۰
میلیون کارگر عضو از ۱۲۰ کشور جهان را دارد» گفت، «وضع زندگی زحمتکشان در سطح
جهانی بطور دائم در حال افول است.»
وی ادامه داد: «بحران عمیق و ادامهدار سیستم سرمایهداری،
باعث ایجاد فقر، بیکاری و زجر بیشتر برای زحمتکشان و سود بیشتر برای سرمایهداران
شده است. ما بسیار نگرانِ خیزش مجدد حزبهای نئو-فاشیست، که موجب تشدید نژادپرستی
و بیگانه ستیزی در کشورهای اروپایی میشود، هستیم. این وظیفهٔ همه سندیکاهاست که
فاشیستها را در هر بخش و قسمت از محیطهای کاری منفرد و طرد نمایند.»
همزمان با این، رقابتهای امپریالیستی موجب جنگ و درگیری شده
وباعث دخالتهای کشورهای امپریالیستی میشود. ما آثار این دخالتها را در لیبی،
سوریه، عراق، افغانستان، و اوکراین و سایر جاها میبیننیم.
دخالتهای امپریالسیتی برای بدست آوردن سهم نفوذ خود، کنترل
راههای انتقال انرژی، غارت منابع طبیعی و اقتصادی مردم کشورهای جهان سوم است.
این تصویری از
وضعیت امروزی جهان است. فدراسیون برای مقابله با این مسائل میخواهد که ۵ نکته زیر
را در صدوسومین کنگره جهانی کار تاکید نماید:
نکته اول: ما درخواست کارزار ومباررزه برای معضل بیکاری را
داریم. بیکاری آرزوهای جوانان را نابود مینماید. بیکاری دشمن جنبش سندیکایی و
متحد سرمایهداران است. فدراسیون روز سوم اکتبر ۲۰۱۴ را روز اعتراض جهانی علیه
بیکاری اعلام نموده است. ما همگی بایستی که در این کارزار با یک برنامه مشخص و
عملی شرکت نماییم.
نکته دوم: حق
اعتصاب کارگران در خطر است. دولتها و بورژوازی در اسناد خود در کنگره ۸۷ آن را تایید نمودهاند. و حالاهدف آنان حذف حق
اعتصاب کارگران بوده و در صدد گذاشتن شرایطی هستند که عملاً اعتصاب را غیر ممکن بکنند.
این وظیفهٔ همه ماست که از داشتن حق اعتصاب دفاع نماییم. اعتصاب تنها وسیله دفاعی
در مبارزه طبقاتی امروزی ما است؛ بخصوص وقتیکه تعرض به حقوق زحمتکشان تشدید و
ادامه دارد. این یک حق قانونی بوده و در
اسناد کنگره ۸۷ سال ۱۹۴۸ آمده و در قوانین ملی هر کشوری نیز وارد شده است. ارسال
شکایت در این مورد به دادگاه بینالمللی لاهه امر اشتباهی است.
نکته سوم: حدود یک ماه قبل، در ۱۳ ماه مه ۲۰۱۴ در شهر سومای
ترکیه بیش از ۳۰۰ نفر از برادران ما جان خود را از دست دادند؛ بعلت اینکه در معدنی
که آنان کار میکردند شرایط اولیه بهداشت و ایمنی مراعات نشده بود. کارفرماهای
تشنهٔ سود بیشتر عامل کشتار بیش از ۳۰۰ نفر از کارگران هستند.
برای فدارسیون ایمنی و بهداشت کار از اولویتهای اساسی است.
برای جنبش جهانی سندیکاهای طبقاتی، حفظ جان کارگران اصل اساسی بوده و بنابراین
کارزار برای مقرارات ایمنی و بهداشت در محیطهای کاری از اولویت اول برخوردار بوده
و همراه آن مبارزه برای حقوق و نیز بیکاری نیز ادامه دارد.
نکته چهارم: امروزه، وقتیکه ما در صدوسومین کنگره جهانی کار
در ژنو بحث میکنیم هزاران نفر از برادران و همکاران ما در زندانها هستند. در
کلمبیا نههزار و پانصد فعال کارگری ناعادلانه در زندان بسر میبرند. در میان آنان
کادر فدارسیون، هوبر بالسترس (Huber Ballesteros) یک سندیکالیست بخش کشاورزی است. در پاراگوئه،
روبن ویلالبا (Rubén Villalba) از کادرهای MOAPA، از سندیکاهای
وابسته به فدراسیون در زندان است. شاهد تحت تعقیب بودن سندیکالیستها در مالزی،
قزاقستان هستیم؛ در یونان اعتصابیون شرکت هلینیکی هالی وورقیا (Helliniki
Halyvourgia)
در دادگاه محکوم شدند. در شیلی بسته بودن درب کارخانجات هنوز ادامه دارد؛
سندیکالیستها هر روز اخراج میشوند. در پرو اعضای اتحادیهها از صنعت ساختمان
سازی و سایر بخشها مورد تحدید قرار گرفته و مورد حمله قرار گرفته و کشته میشوند.
چند روز قبل در پروژه پوتالامو گالای (puttalama and
Galle) سریلانکا
اعتصاب کارگران قراردادی شرکت هالسیم (Holcim ) و خانوادهشان
مورد حمله مزدوران و قمه بدستان شدند، آنان تنها درخواست استفاده از حق اعتصاب خود
را داشتند.
ما از سازمان بین آلمللی کار میخواهیم که در امر
آزادی هوبر بالسترو در کلمبیا و روبن ویلالبا در پارگوئه و همه فعالین کارگری
زندانی، دخالت نماید.
نکته پنجم: دوستان گرامی، آخرین موضوعی که دوست دارم
اینجا تاکید نمایم عدم تناسب نمایندگی در سازمان جهانی کار است.
امروزه فدراسیون داری ۹۰ میلیون عضو است. با توجه به
حضور نمایندگی نسبی، بایستی که دارای ۵
کرسی باشد، و ۵ عضو افتخاری در هیئت حاکمه. این کرسیها به صورت ضد دموکراتیک و
غیر شفاف غصب شدهاند.
این نه تنها برای جنبش سندیکایی، حتی برای خود ILO نیز خوب نیست. ما
به اعتراض خود ادامه خواهیم داد. ما تا آخر برای حضور نمایندگان نسبی خود و
دمکراسی و شفافیت در امور مبارزه را ادامه خواهیم داد. ما نظریات مشخص خود را به
دبیر کل، چه بصورت شفاهی و چه بصورت کتبی اعلام نمودهایم. ما آماده یک راه حل
عادلانه هستیم. ما از همه میخواهیم که طی جلسات آتی از این تلاش ما و خواست ما از
طریق فرمهای جدید حمایت کنند.
نهایتا، ما از این تریبون پیامهای انترناسیونالیستی
خود را به مردم قهرمان فلسطین، کوبا، ونزوئلا، اکوادور، بولیوی، لبنان و تمام مردم
جهان ارسال میکنیم، و اینکه ما برادرانه و با روحیه انترناسیونالیستی در کنار شما
خواهیم بود.
ما به کارگران پرتقال و یونان اطمینان میدهیم که به
حضور خود در کنار شما وعلیه برنامههای ریاضتی بانک جهانی، اتحادیه اروپا و ترویکا
(Troika) ادامه خواهیم داد.»
ترجمه از: