نام‌های نا زدودنی

جنبش سندیکایی و چهره‌های آن

کمیته روابط سندیکایی ایران با انتشار رشته مقاله‌هایی در معرفی مبارزان و پیش کسوتان جنبش کارگری و سندیکایی ایران در بولتن ماهیانه خود "اتحاد کارگر" کوشیده است، نسل جوان کارگران کشور را با پیشینه پر افتخار و سنت‌های انقلابی و طبقاتی‌شان آشنا سازد. اینک در ادامه این کوشش به معرفی مبارزی شجاع و خستگی ناپذیر که جان خود را فدای آرمان‌های طبقه کارگر نمود می‌پردازیم.

 

حسن حسین پور تبریزی، رزمنده شجاع و خستگی ناپذیر جنبش کارگری ـ سندیکایی ایران

جنبش سندیکایی کارگران میهن ما دوره‌های تاریخی پُر فراز و نشیبی را طی کرده و از سالیان دراز پیکار، تجربه‌های گرانقدری اندوخته است. طی سال‌های تسلط دیکتاتوری خونین رضا خان این عامل امپریالیسم انگلیس، جنبش کارگری و سندیکایی کشور توانست در برخی رشته‌های صنعتی رشد قابل ملاحظه و اثر گذاری داشته باشد. جنبش کارگری ایران با وجود ضربات سنگین از رژیم استبدادی رضا خانی در سال‌های ۱۳۰۷ تا  ۱۳۱۱ در برخی مناطق مهم صنعتی مانند نفت جنوب، نساجی‌های اصفهان و مازندران و تأسیسات راه آهن دارای نفوذ معین و فعال بود. اتحادیه کارگران راه آهن در همین سال‌ها با کوشش فعالین و انقلابیون عضو حزب طبقه کارگر شکل گرفت و به سازماندهی کارگران راه آهن پرداخت. در سال ۱۳۱۱ توسط این سندیکا، اعتصاب تاریخی و مهم ۸۰۰ نفری کارگران راه آهن سازماندهی و قدرت طبقه کارگر در مقابل استبداد و امپریالیسم نشان داده شد. بر پایه چنین سنت‌های طبقاتی ژرف، پس از سقوط دیکتاتوری رضا خان، سندیکای کارگران راه آهن که تحت نام "کانون کارگران راه آهن" تجدید حیات یافته و احیا شده بود، با حمایت بی‌دریغ حزب طبقه کارگر، حزب توده ایران، در کنار دیگر سندیکاها و اتحادیه‌های کارگری در رشد و گسترش جنبش سندیکایی زحمتکشان ایران نقش ایفا نمود. هنگامیکه در سال ۱۳۲۱ نخستین سازمان سندیکایی ایران به نام شورای مرکزی اتحادیه‌های کارگران ایران بر پایه صحیح طبقاتی پایه‌گذاری شد و در ادامه فعالیت خود همراه با کمیته مرکزی اتحادیه‌های زحمتکشان و کانون کارگران راه آهن (سندیکای راه آهن) بر پایه سنت‌های انقلابی و سمت گیری طبقاتی در راه وحدت صف‌های جنبش سندیکایی گام به پیش بر می‌داشت، فعالین سندیکای کارگران راه آهن حضور و نقش مؤثری در وحدت عمل و تشکیل شورای متحده مرکزی اتحادیه‌های کارگران و زحمتکشان ایران ایفا کردند. در واقع شورای متحده را می‌توان محصول زحمات، درایت و مبارزه خستگی ناپذیر سندیکاهای کارگری پیشرو و مسلح به بینش طبقاتی ارزیابی نمود. از میان فعالین و رهبران سندیکاهای کارگران راه آهن چهره‌های مبارزی بیرون آمدند. یکی از این چهره‌ها، رزمنده دلیر و استوار طبقه کارگر حسن حسین پور تبریزی است. او در سال ۱۳۰۴ متولد شد. دوران ابتدایی تحصیل را در رشت گذراند. پس از اتمام دوره دبستان در استان مازندران به استخدام راه آهن درآمد. کار در میان کارگران و آشنایی با انقلابیون مجرب جنبش کارگری، زندگی این نو جوان را تغییر داد و او را با اندیشه‌های نو و کارگری آشنا ساخت. خیلی زود در صف اول مبارزه و فعالین کارگری ـ سندیکایی قرار گرفت. او در جریان سازماندهی اعتصاب‌های کارگری در تأسیسات راه آهن به عنوان یکی از رهبران جوان توسط پلیس در سال ۱۳۲۵ دستگیر می‌شود. پس از مدت کوتاهی از زندان آزاد و بلافاصله برای سازماندهی کارگران صنعت نفت به خوزستان اعزام شد. حسن حسین پور تبریزی در کنار چهره‌های درخشانی نظیر علی امید، منوچهر مصلح و دیگران در سازماندهی و رهبری اولین اعتصاب کارگران نفت در بندر معشور که بیش از 1 ماه به طول کشید، حضور مؤثر داشت. نقش هدایت گر و سازمانگرانه او در اعتراضات کارگری و اعتصاباب‌های کارگران راه آهن شمال، نفت خوزستان و بعدها اعتصاب‌های کارخانه چیت سازی، از او رهبری توانا در جنبش سندیکایی ساخته بود. حسن حسین پور تبریزی به دلیل تجربه غنی مبارزاتی، شور و ایمان خارایین و اعتماد ژرف کارگران به او در اسفند ماه سال ۱۳۳۱ همراه گروهی از رهبران و فعالین جنبش سندیکایی مانند علی شناسایی برای شرکت در همایش فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری و جشنواره‌های مرتبط به آن به خارج سفر کرد که در راه بازگشت در فرودگاه بیروت بازداشت و سپس به رژیم ایران تحویل داده شدند. او روانه زندان قزل قلعه شد. در زیر شکنجه‌های توان فرسا مقاومت کرد و از آرمان طبقه کارگر دفاع نمود. در مقابل شکنجه‌ها و فشارهای دهشتناک حرف اول و آخر او یکی بود: "من فقط یک سندیکالیست هستم". در سال ۱۳۳۶ از زندان آزاد شد. او در تمام دوران زندگی لحظه‌ای صف مبارزه و سنگر سیاسی و سندیکایی پر افتخار طبقه کارگر را ترک نکرد. در دهه ۴۰ و ۵۰ خورشیدی در تشکیل هسته‌های سیاسی شرکت می‌کرد و تجربیات با ارزش سندیکایی خود را به کارگران جوان انتقال می داد. او از سنین کودکی به ادبیات و شعر علاقمند بود. مقاله‌های متعددی همراه با شعر و بررسی‌های ادبی خصوصاً ادبیات کارگری از او به یادگار مانده است. با پیروزی انقلاب حسن حسین پور تبریزی همچون دیگر مبارزان جنبش کارگری تمام توان و امکانات خود را در خدمت جنبش کارگری و سندیکایی قرار داد. تجربیات او برای نسل نو مبارزان سندیکایی پر اهمیت بود. خاطرات و مقالاتی از او در نشریه اتحاد در سال‌های ۶۰ به چاپ رسیده است. جمهوری اسلامی برای مقابله با رشد و سازمان‌یابی کارگران و زحمتکشان سر انجام در یورش وحشیانه ۱۷ بهمن ماه ۱۳۶۱ او را همراه با دیگر مبارزان بازداشت و روانه زندان کرد. در زندان سخت مورد شکنجه قرار گرفت، امّا هرگز تسلیم واپس‌گرایان کهنه پرست نشد. در سال ۱۳۶۲ بر اثر شکنجه‌های شدید در زندان جمهوری اسلامی به شهادت رسید. بدینسان واپس‌گرایان با خیانت به آرمان‌های انقلاب بهمن و انتقام از طبقه کارگر، برنامه رژیم سلطنتی را برای نابودی جنبش کارگری ادامه دادند. نام حسن حسین پور تبریزی در کنار نام‌های درخشان جنبش کارگری هرگز از خاطره توده‌های محروم و طبقه کارگر زدوده نخواهد شد.

کارگران در بند را آزاد کنید